Στο παρόν πόνημα συστεγάζονται η θεωρία με την πράξη σε μία διαδρομή που εκκινεί από το αρχαίο δράμα και καταλήγει στο σύγχρονο δράμα. Ενδιάμεσοι σταθμοί θεωρούνται τα διακείμενα που αντλούν τον βίο και την πολιτεία της θεατρικής γραφής στο εδώ και τώρα και στο εκεί και τότε. Η θεωρία του σημείου συνδέεται οπωσδήποτε με τις τάσεις που προβάλλουν οι αισθητικές κατηγορίες ως προϊόντα ελέγχου της τέχνης και της επιστήμης. Τόσο η τέχνη όσο και η επιστήμη καλλιεργούν την αντίληψη του κόσμου και αφήνουν ανοιχτούς λογαριασμούς με το πρόβλημα της απροσδιοριστίας των πραγμάτων, που εκκινώντας από τη γραφή και από γλωσσικά προβλήματα φιλοδοξούν να δημιουργήσουν στέρεες δομές. Διά μέσω αυτών μπορεί να λειτουργήσει φαινομενολογικά το σημείο και να παράξει νόημα ικανό προκειμένου να αποδοθεί η ολοκληρία της σημασίας. Η Σημειωτική εμφανίζεται συχνά αρωγός της επιστήμης και της τέχνης και τακτοποιεί ως έναν βαθμό την αταξία της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, έτσι ώστε να δημιουργηθεί γόνιμο έδαφος αλληλοσυμπληρώσεως και εποικοδομητικής συνομιλίας.